De Schatkamer

‘Een zaaier ging uit om te zaaien.’ Het vers voor het evangelie vult in waarover deze gelijkenis gaat: ‘Het zaad is het woord van God, maar de zaaier is Christus’. De talrijke menigte die zich verzamelt bij de oever van het meer, is de grond waarop het zaad terecht komt. ‘Wie dit woord ontvangt, zal leven in eeuwigheid’. 

Jezus bouwt verder op het beeld van Jesaja dat we beluisterd hebben in de eerste lezing. De profeet vergelijkt het woord van God niet met zaad maar met regen en sneeuw. In de context van het Midden-Oosten is neerslag van levensbelang. Zonder hemelwater geen voedsel, geen leven. Je ziet Gods genade aan het werk als de regen de aarde drenkt en vruchtbaar maakt. Zelfs de woestijn komt bij een regenbui onmiddellijk tot leven. Dan begint de steppe te bloeien. Op haar beurt geeft de groene aarde dit leven door. Ze geeft het zaad aan de zaaier en brood aan wie moet eten. Jesaja benadrukt met zijn beeld dat de schepping een doel heeft. Regen en sneeuw moeten hun werk doen: de mens te eten geven. Zo is het ook met Gods woord. Het moet vruchten voortbrengen. Het woord heeft een zending te vervullen: Gods wil volbrengen. De ontvangers van het woord, de mensen in wie Gods wil moet vervuld worden, komen in de eerste lezing niet in beeld. Dat is nu precies de focus van Jezus’ gelijkenis. 

Kijkend naar de massa die naar Hem komt luisteren, is Jezus er zich van bewust dat zijn woorden niet bij iedereen op zulke wijze zullen binnenkomen dat ze een blijvend effect zullen hebben. Bij drie van de vier groepen die Hij noemt, zal het woord verloren gaan. Aan zijn leerlingen verduidelijkt Hij wat er fout kan lopen. Er zijn mensen die de woorden wel horen, maar ze niet verstaan. Ze dringen niet door. Anderen zijn slechts oppervlakkig geraakt. Als er gevaar van onderdrukking of vervolging dreigt, zullen ze snel afhaken. Nog een andere groep mensen zit zo verstrikt in de zorgen van de wereld en de misleidende aantrekkingskracht van rijkdom dat de woorden van het Koninkrijk geen feitelijke impact hebben op hun leven. 

We mogen de vraag niet ontwijken: behoren wij tot een van deze groepen? Herkennen we ons in de mensen die Jezus wel willen beluisteren maar niet echt horen wat Hij te zeggen heeft over het menselijk bestaan? Over mijn persoonlijk bestaan: wie ik ben en wat mijn roeping is? Herkennen we ons in de mensen die wel doorhebben waarover Jezus het met ons wil hebben maar die niet de kracht hebben om voor Hem te kiezen? Hoe gaan wij om met tegenstand en onbegrip? Wat mag het ons kosten om leerling van Jezus te zijn? Of herkennen wij ons in de mensen die zoveel andere dingen aan hun hoofd hebben dat er niets meer bij kan? Hoeveel van onze energie en tijd gaat naar de dagelijkse zorgen? Hoeveel wordt opgeslorpt door de honger naar bezit en comfort? 

Maar er is ook goede grond. Er zijn mensen in wie Gods woord landt, groeit en vruchten voortbrengt. Hoe zien zulke mensen eruit? Paulus noemt ze ‘kinderen Gods’. Hij leest in de schepping een groot verlangen naar hun openbaring. ‘De schepping zal verlost worden uit de slavernij der vergankelijkheid en delen in de glorierijke vrijheid van de kinderen Gods’. 

In het keervers van de psalm grijpen we biddend vooruit naar het beeld van de goede grond uit het evangelie. We durven de vierende gemeenschap te zien als een groep mensen in wie het woord welk degelijk goed terecht komt en vruchten voortbrengt. De psalm zelf herneemt het beeld van de profeet. God drenkt de aarde, vult de regenbekkens, doorweekt de voren en kluiten met regen. Zijn voetsporen druipen van vruchtbaarheid en op de steppen glinstert de dauw. Door de combinatie van de psalm en het evangeliecitaat als keervers identificeren wij ons met de aarde die het levengevende water van God mag ontvangen. Dank zij Gods genade worden wij beemden die een kleed van kudden dragen en dalen met een deken van graan. Het is al jubel en lofzang!